Sandra kijkt op haar horloge. De journalist is al tien minuten te laat. Ze nipt aan haar koffie en kijkt rond. De inrichting van de lunchroom is zeker stijlvol. Het is nog niet druk. De meeste gasten zijn naakt. Aan de bar zit en gekleed echtpaar. Aan de tafel naast haar — aan de andere kant van de glazen deur bij het raam — zit een geklede familie met drie kinderen. Eén jongen en twee meisjes. Ze zijn zojuist via de textieldeur naar binnen gekomen. Sandra ze kijkt nogmaals op haar horloge en pakt een roman uit haar schoudertas. Ze tracht te lezen, maar door de spanning van het wachten kan ze zich maar slecht concentreren. Natuurlijk ligt het ook aan het verhaal. Een goed verhaal moet je na een paar bladzijden pakken. Een naakte serveerster brengt een vol blad naar de tafel naast Sandra. Sandra gluurt over haar boek. De kinderen aan de tafel naast haar worden eerst bediend. Ze krijgen een sorbet versiert met een papieren parasolletje. De ouders krijgen koffie met gebak.
Sandra spreekt de serveerster aan en bestelt alvast een broodje gezond. Dan pakt ze haar boek weer op. Ze richt al haar aandacht op de tekst. Het geroezemoes van de andere gasten blijft echter. Een andere afleiding komt uit de diepte van haar brein. Dan vraagt de serveerster haar aandacht. Het bordje met het broodje is met aandacht versierd? Ze kijkt weer op haar horloge en begint aan het broodje. Ze kijkt weer rond. De twee meisjes van de tafel naast haar komen naakt uit de kleedgelegenheid en huppelen in de richting van het speelbad. Door de ruit ziet ze dat de jongen al bij het beachvolleybal staat.
Dan gaat de textieldeur weer open. ‘Komt hij eindelijk?’ vraagt Sandra zich af. Haar geduld wordt nog steeds op de proef gesteld. Het is een moeder met kinderen; twee jongetjes en een tienermeisje. De tiener klaagt over de warmte en loopt gelijk door naar de kleedkamer om even later naakt weer te verschijnen. Vervolgens komt er een man door de textieldeur. Hij is in driedelig krijtstreep inclusief een diplomatenkoffertje. ‘Dat moet hem zijn,’ denkt Sandra. Ze hoopt dat hij haar herkent, maar hij gaat aan de bar zitten en bestelt een kop koffie en praat met de serveerster. Sandra staat op het punt om de serveerster te benaderen om te bemiddelen, dan komt hij op haar tafeltje af.
“Ik ben Koos Boonstra van ‘Tirade’; aangenaam,” zo stelt hij zichzelf voor.
‘Ik ben Sandra. Laat dat formele maar weg. Ik heb een hekel aan al dat gedoe,’ zegt Sandra en ze denkt: ‘Je bent verdraaid laat!’ maar dat spreekt ze niet uit.
‘U heeft een aardige locatie uitgezocht,’ zo tast hij de sociale verhoudingen af.
‘Laat dat U maar weg,’ herhaalt Sandra voor de duidelijkheid. ‘Ja dat zand-, waterspeelbad is een leuk idee. Het is ook een goede demonstratie van de kern van het naturisme.’ Ze neemt hem ondertussen beter in zich op. Hij draagt een gouden brilletje met een flinterdun montuur. Zijn overhemd is niet wit maar lichtblauw; de das te opvallend bijna ordinair. De diamanten dasspeld gaat echt te ver.
Hij pakt een recordertje uit zijn koffertje. ‘Normaal gebruik ik glass, maar ik ben bang, dat het hier verkeerd over kan komen. Sandra, heb je hier bezwaar tegen.’
‘Nee Koos,’ zegt ze.
Hij reikt haar nog een draadloos oormicrofoontje: ‘De verbinding is beveiligd,’ zegt Koos.
Ze pakt aan: ‘Dat is goed Koos,’ zegt ze terwijl ze gelijktijdig het ding in haar oor aanbrengt en daarbij voelt of de microfoon daadwerkelijk naast haar mond zit. Dan vraagt ze zo neutraal mogelijk: ‘Kon je het wat vinden?’
‘Ja met enige moeite. Er zijn de laatste tijd nogal wat gevels verbouwd. Bovendien hebben de rellen wat schade achter gelaten in de vorm van dichtgetimmerde etalages,’ antwoordt hij.
Zo tasten ze elkaar af met koetjes en kalfjes. Ondertussen nipt Sandra aan de zoveelste bak koffie en blijft ze hem gadeslaan. Het is duidelijk dat hij nu de zwakste partij is. Ze tracht verder in dat masker voor haar door te dringen, dus stelt ze vragen over zijn kinderen...
Wordt vervolgt met: 25a. Ongewenst bezoek.